Sukces kancelarii w sprawach dotyczących "jednostronnych porozumień wertykalnych"

Brak precyzyjnego określenia strony podmiotowej porozumienia wertykalnego, w decyzji Prezesa UOKiK, narusza prawo do obrony – Sąd Apelacyjny w Warszawie potwierdza stanowisko Kancelarii.

Kancelaria odniosła podwójny sukces w sprawach sądowych opublikowanych ostatnio na stronie Prezesa UOKiK. W obu sprawach Sąd Apelacyjny podtrzymał wyroki Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylające decyzje Prezesa UOKiK (sygn. akt: ACa 1673/15, ACa 1539/15). Sprawy są o tyle ciekawe, że w toku postępowań antymonopolowych przedsiębiorcy złożyli wnioski leniency, których Prezes UOKiK nie uwzględnił uznając, iż samodzielnie zgromadził wystarczające dowody obciążające przedsiębiorców.   

Jednym z istotnych zagadnień jakie legły u podstaw uchylenia obu decyzji był sposób w jaki Prezes UOKiK potraktował kwestię ustalenia strony podmiotowej porozumienia antykonkurencyjnego. Od wielu lat można zaobserwować praktykę Prezesa UOKiK polegającą na kierowaniu decyzji w sprawach porozumień wertykalnych jedynie do jednej strony takiego porozumienia (najczęściej jest to producent, dystrybutor krajowy itp.). Decyzje w omawianych sprawach nie odbiegały od tej dotychczasowej praktyki.

Nota bene na początku 2014 roku Agata Jurkowska Gomułka poddała krytyce na naszym blogu taką praktykę Prezesa UOKiK formułowania decyzji w sprawie wertykalnych porozumień antykonkurencyjnych.

Pogląd Sądu Apelacyjnego wyrażony w obu wyżej wspomnianych sprawach zdaje się być rozwiązaniem kompromisowym. Sąd w uzasadnieniu wyroku w sprawie ACa 1673/15 stwierdził bowiem, iż co prawda decyzja Prezesa UOKiK może być kierowana do jednej strony porozumienia, ale z decyzji Prezesa UOKiK musi w sposób jednoznaczny wynikać, kto był uczestnikiem zarzucanego porozumienia. Nie wystarczy więc, aby uczestnicy Ci zostali określeni zbiorowo w ogólny sposób np. „dystrybutorzy spółki” itp.

Co istotne, Sąd podzielił stanowisko naszej Kancelarii, iż brak wskazania precyzyjnie pomiędzy stron porozumienia narusza prawo do obrony stwierdzając:

„Skutki badanego uchybienia są bardzo poważne. W niedopuszczalny sposób ograniczają one prawo adresata decyzji do obrony. Trudno bowiem byłoby przyjąć, iż prawo to jest należycie realizowane w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie jest w stanie zidentyfikować podmiotów, z którymi zdaniem organu antymonopolowego zawarł porozumienie ograniczające konkurencję.”